بخشی از مطلب
سکوی پرش اسکی برگیزل که در قله کوه برگیزل در بالای شهر مرتفع و خوش‌منظره اینسبروکِ اتریش واقع‌ شده است تجسمی معاصر از یک نقطه‌ی عطف تاریخی را نمایش می‌دهد. این بنا که توسط زاها حدید بین سال‌های 1999 و 2002 طراحی‌شده است را می‌توان به‌عنوان مطالعه‌ای بر قراردادهای معمول (طراحی) در نظر گرفت که خطوط فراگیر و زیبایی مینیمالیستی آن باعث ایجاد حسی دلپذیر و القای حس حرکت با سرعت‌بالا (در بیننده) می‌شود که منعکس‌کننده احساسی پویا از پرش اسکی در یک ساختار یادبود گونه بوده که در بالای مرکز تاریخی اینسبروک و در دامنه اطراف کوه قرارگرفته است.
 
سکوی پرش اسکی مذکور از ابتدای ساخت آن در سال 1926 به بنای ثابتی در بالای کوه برگیزل تبدیل شد؛ و میزبان دو دوره مسابقات المپیک زمستانی، ابتدا در سال 1926 و سپس در سال 1976 بوده است. بااین‌وجود حتی زمانی‌که بازی‌های المپیک در آن برگزار نمی‌شد نیز دائماً تحت استفاده‌های گوناگون بوده است. به‌طوری‌که مقامات محلی تنها یک سال زمان جهت تخریب سازه قدیمی و بازگشایی سازه جدید تخصیص دادند.
 
در سال 1999، اینسبروک برای نوسازی دهکده‌ی المپیک کهن‌اش پروژه‌ای را آغاز کرد. متأسفانه ازآنجایی‌که امکانات سکوی پرش اسکی اولیه دیگر با استاندارهای جدید بین‌المللی مطابقت نداشت، ناگزیر به ساخت جایگزینی برای آن شدند. سکوی پرش اسکی جدید برگیزل آماده ارائه‌ی کارکردهای بیشتری نسبت به مدل اسبقش بود. در کنار برنامه‌های تخصصی ورزشی، این تسهیلات شامل فضاهای عمومی جدیدی از قبیل یک تراس چشم‌انداز و یک کافه می‌شد. خارج از این الزامات برنامه‌ریزی‌شده، فدراسیون اسکی اتریش آشکارا به دنبال ایجاد چیزی بیش از یک قطعه از زیرساخت‌های ورزشی بود. آن‌ها به دنبال یک اثر ماندگار جدید بودند.
 
با در نظر گرفتن این مشخصات، فدراسیون اسکی اتریش در سال 1999 مسابقه‌ای بین‌المللی جهت طراحی سکوی پرش اسکی جدید برگزار کرد که درنهایت گروه معماران زاها حدید جایزه اول مسابقه را در دسامبر همان سال به خود اختصاص دادند. طرح پیشنهادی حدید بزرگ بود، طول آن به 90 متر می‌رسید و ارتفاع آن تقریباً 50 متر بلندتر از قله کوه برگیزل بود. بااین‌حال، علیرغم اندازه‌اش، سکوی پرش اسکی به‌صورت ترکیب یکپارچه با کوه طراحی و الزامات متنوع برنامه در یک حجم مینیمال و واحد به‌گونه‌ای مدل شده بود که رمپ پرش، شیب دامنه‌ی کوه را به سمت آسمان ادامه می‌داد.
 
حدید طرح خودش را به‌عنوان "ترکیب آلی" بین برج و پل توصیف می‌کند. برج یک بدنه‌ی استوانه‌ای بلند از جنس بتن است که یک مربع هفت متری را در پلان تشکیل می‌دهد. دو آسانسور بازدیدکنندگان را از همکف برج به کافه می‌برد که 40 متر بالاتر از قله‌ی کوه واقع‌شده است. کافه بخشی از حجمِ فضاییِ بزرگ ِ قرارگرفته در بالای برج است که با ادغام فضاهای عمومی و سکوی پرش اسکی آن را به یک کل منسجم بصری بدل می‌کند. سکوی تماشا یک دید پیوسته را در تمام جهات فراهم می‌کند و به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد که از یکجا هم‌ مرکز شهر اینسبروک و هم رشته‌کوه‌های آلپ اطراف آن را نظاره کنند.
 
اتصال قطعات مختلف سکوی پرش اسکی به‌صورت یک حجم پیوسته نه از الزامات برنامه بود و نه صرفاً قصد ایجاد تأییدیه‌ای بصری از ترکیب برج و پل داشت. سرعت فوق‌العاده و حتی پرواز از شرایط معمول یک سکوی پرش اسکی است. این روح حرکت است که به بیان فرم سیال طراحی زاها حدید پرداخته و طبیعت پویای ورزشی که به‌منظور تسهیل آن ساخته‌شده است را تجسم می‌بخشد.
 
متأسفانه، درحالی‌که طراحی مینیمالیستی حدید روح حرکت را تسخیر می‌کرد، این ایده و پرداخت برای عموم پذیرفتنی نبود. برخی از ساکنین شهر موافق ایده‌ی یک ساختمان کاملاً مدرن که برفراز شهرشان گسترده می‌شد نبودند. چراکه از نظر آن‌ها بخش اعظم اینسبروک مبین یک شهر باستانیِ کوهستانی بود.
 
شاید سرچشمه‌ی ناخشنودی از طرح حدید از خود اینسبروک ناشی می‌شد. جایی که خیابان‌هایش با ساختمان‌هایی که تاریخ آن‌ها به خواستگاه غنی قرون‌وسطایی شهر برمی‌گردد، آراسته‌شده است. بناهای ماندگار از دوران مختلف تاریخ در اینسبروک، پایتخت قلمرو دوک‌نشین اتریشی تیرول از سال 1420، شناسنامه‌ی این شهر محسوب می‌شوند. بیشتر نشانه‌های برجسته شهر، ازجمله ساختمان فورستبرگ، برای قرن‌ها وجود داشته است ـ به عقیده‌ی منتقدان، وجود یک برج از بتن و شیشه مشرف‌به مناره‌های قرون‌وسطایی شهر تاریخی اینسبروک نامتجانس خواهد بود.
 
باوجود مخالفت‌ها، ساخت‌وساز بر طبق جدول زمان‌بندی پیش رفت و پیست پرش اسکی برگیزل در سال 2002 به روی عموم بازگشایی شد. تسهیلات جدید، مانند نمونه اسبق‌اش، مکانی برای فعالیت دائمی شد. اینجا سومین محل برای مسابقات Four Hills در ژانویه‌ی هرسال می‌باشد، همچنان که تابستان‌ها نیز شاهد حضور تعداد زیادی اسکی‌باز مشهور از سراسر جهان است که برای تمرین مسابقات جهانی و المپیک به برگیزل می‌آیند. باقی بازدیدکنندگان هم به‌راحتی می‌توانند در جایگاه تماشاچیان از چشم‌انداز لذت ببرند، چه آن‌هایی که اسکیِ ورزشکاران به سمت پایین را تماشا می‌کنند و چه آن‌هایی که فقط برای بازدید از دامنه‌های اطراف ارتفاعات کوهستان آمده‌اند.