پاورپوینت بررسی موزه هنر های معاصر تهران - سبک معماری : پست مدرنیسم
 
بخشی از مطلب
 موزه هنر هاي معاصر 
 موزه هنرهاي معاصر ، در خيابان كارگر شمالي و در همسايگي پارك لاله قرار دارد 
 
موزه هنر های معاصر تهران  Tehran Contemporary Museum of art Spatial Analysis 
اين موزه در خيابان كارگر شمالي و در همسايگي پارك لاله واقع شده و پيرامون آن فضاي سبز و زيبا موسوم به پارك مجسمه با تنديس هايي ارزشمند از هنرمندان پرآوازه معاصر ايران و جهان قرار گرفته است. ساختمان موزه كه يكي از نمونه هاي باارزش و كم همتاي نوين ايران است. با الهام از معماري سنتي ايران و مفاهيم فلسفي آن بنا شده است، هشتي، چهارسو، معبر و گذرگاه از جمله عناصر چشم نوازي هستند كه بازديد كنندگان هنر دوست را به تامل در آستانه تاريخ شكوهمند هنر و فرهنگ ايران زمين وا مي دارد.
 
پلان , به شدت تابع مفاهیم تقارن محوری , تقارن مرکزی , ریتم و سازماندهی احجام حول یک حجم خالی مرکزی است . در این مقیاس بنا مجموعه ای از پر و خالی هایی است که در یک خالی بزرگتر ( باغ مجسمه ) به گونه ای جای گرفته که ترکیبی مجسمه وار و لمیده بر لبه بر لبه خیابان را عرضه کرده و منظری از پارک لاله پس زمینه آن را می سازد .
 پلان موزه هنرهاي معاصر
موزه هنر هاي معاصر 
موزه هنر های معاصر تهران  Tehran Contemporary Museum of art Spatial Analysis 
مقیاس خرد
در مقیاس خرد ، نحوه ترکیب اجزای سازنده بدنه ها ، شکل ستون ها ، جزئیات سقف ها ، مصالح مورد استفاده در سقف و کف و دیواره ، نوع بدنه سازی (بتن اکسپوز با اثر قالب بندی های چوبی بر آن) باید مورد مطالعه قرار گیرند. این بار ، با قاطعیت و صراحت معمار در آفرینش اثری رو برو می شویم که بسیار متآثر از فلسفه معماری مدرن به نظر می رسد . بتن ، شیشه ، مجسمه ، حرکت در فضا و دریافت احساس های گوناگون در هر لحظه و در عین حال وضوح کالبد و رک بودن زبان معماری ویزگی هایی هستند که از یک سده پیش به این طرف ، مدام تجربه می شوند . 
موزه هنر های معاصر تهران
به این ترتیب ، هر آنچه که در مورد جزئیات طراحی معماری ، در مقیاس خرد قابل بررسی است و هر آنچه که با نگرش بزرگ مقیاس به معرفی هندسه و شیوه معماری و نحوه حل و فصل ارتباطات حجمی بین کاربری های مختلف در یک کاربری اصلی (در اینجا موزه) منجر می شود ، در اینجا در هم می آمیزند تا معرف فضا ، به عنوان محملی باشند که امکان گفتگوی دو انسان را فراهم می آورد . 
که یکی سازنده بنا است و دیگری کاربر فضا . 
تفاوت برداشت از تحلیل در دو مقیاس خرد و کلان . که به اختصار در بالا معرفی شدند ، می تواند شروعی برای تفکر و نگاه از زاویه دیدی دیگر به بنای موزه هنرهای معاصر باشد . موارد گفته شده در بالا ، همه تا حدود زیادی در مورد موزه هنرهای معاصر صدق می کند . می توان هر دو تحلیل را در فرصتی انجام داد و نتایج را سنجید . تفاوت در نتایج حیرت انگیز است . بنابراین ، شاید بتوان به گونه ای دیگر – و یا در مقیاسی دیگر – موزه مذکور را بررسی کرد ، تا ویژگی های فضایی آن- به منظور تبیین دلایل موفقیت نسبی این اثر – به عنوان یکی از معدود آثار معماری با ، شخصیت ایرانی معاصر ، روشن شود. 
در این مقیاس ، کالبد ، طبیعت و انسان با هم و به همراه هم در نظر گرفته می شوند . کالبد و طبیعت کار ، حاصل فکر و شیوه طراحی معمار است و انسان ، همان مخاطب است ، که در سفر آفرینش فضا با معمار همراه می شود ( تصویر 1 ) 
در موزه هنرهای معاصر تهران ، مخاطب ، مدام از فضا متآثر می گردد و در لحظاتی هم ، پاسخ های قطعی ، مبتنی بر وجود حق انتخاب خود به عنوان انسانی که کاربر فضا است ، به معماری می دهد . برای تشریح نحوه بروز این کنش و واکنش بین معمار و مخاطب در سفری به درون فضای موزه با آنها همراه می شویم : از همان ابتدا ، پیش فضای ورودی موزه ، به شکل عقب رفتگی بزرگ مکعب مانندی در فضای کنار پیاده رو ، خودنمایی میکند . فرد ، خود را درون مکعب نامرئی می یابد که فقط دو وجه آن کاملا مادی است ، یکی کف است و دیگر بدنه ای که در ورودی موزه در آن قرار دارد . در سمت مقابل این بدنه ، جداره ای کاملا شفاف و نامرئی – که فقط با عناصر پیرامونی قابل بازشناسی است – حریم پیش فضای ورودی را در کنار پیاده رو معرفی می کند . دو بدنه دیگر با حصاری فلزی و کوتاه و فضای سبز پشت آن ، در مقایسه با دو تای دیگر ، بدنه های نیمه شفاف مکعب مفروض هستند . با حضور در این فضا ، بدنه ای که ورودی موزه را در خود جای داده ، بلافاصله با ظاهری کاملا دو گانه خودنمایی می کند ، یک بار به عنوان دیواری صلب ، در مقابل بدنه های دیگر مکعب مفروض و دیگر بار به عنوان تنها راه دسترسی  به مجسمه ای که خود را با همه ویزگی های معماری شهری اش در کنار پارک لاله ، فضایی عمومی می نمایاند . از طریق عبور از ورودی شیشه ای که با همه تیرگی اش – در میانه بدنه مذکور کاملا به دیده می آید . (تصویر 2) 
 
با ورود فرد به درون فضای ورودی ، ناگهان تقابل و تضادی ناب ، او را از محیط بیرون جدا می کند . روشنائی طبیعی بیرون و تاریکی درون این فضا (با توجه به اینکه بنا در ساعات روز مورد استفاده قرار می گیرد) و بی کرانگی ارتفاع مکعب مفروض بیرونی در تقابل با ارتفاع نسبتا کم این مکعب ، به فرد تجربه حضور در دو مکعب کاملا متضاد را عطا می کند . یکی نور است و یکی تاریکی ، یکی شفاف است و یکی مات ، یکی بلند است و یکی کوتاه ، یکی هدایتگر و محرک است و یکی ایستا (تصویر 3)
 
اهمیت این تضاد ناگهانی در ریخت فضا ، هنگامی کاملا درک می شود که به کاربری فضای دوم توجه شود : ورودی موزه ، به عنوان فضایی که فرد را از محیط شهری بیرون جدا کرده ، قرار است او را به درون حجم بسته ای هدایت کند ، که آن هم عمومی است ، ولی کاربری متفاوتی دارد . 
 
مخاطب ، در امتداد محور ورودی ، به درون فضای اصلی مجموعه هدایت می شود . در تضاد با مکعب مفروض اول که در آن سطح بدنه غیر شفاف هدایتگر فرد به درون بود ، در این مکعب تیره ، مستطیلی شفاف در بدنه روبروی در شیشه ای این نقش را به عهده دارد ، این در حالی است که سه وجه دیگر و کف و سقف مکعب همگی تیره و مات هستند . در لحظه ورود از بیرون به درون فضای ورودی ، فرد لحظه ای در مرکز مکث می کند 
 
با وجود تمایل بی حد مخاطب فضا برای حرکت در امتداد محوری که محمل او در جریان ورود به این فضا بوده (تصویر 5) ، به زودی در می یابد که با وجود قدرت بصری این محور ، برای ادامه حرکت بابد به چپ یا راست متمایل شود . سمت چپ ، فضای کم عمقی است که اختصاص به فروش نشریات دارد و به واسطه ابعاد و اندازه های کوچکش فورا خود را به بیننده معرفی می کند . سمت راست دیوار ممتدی است که می تواند ، او رابه تماشای اولین آثار به نمایش درآمده ، فرا خواند . د ر ورودی رمپ حلزونی شکل ، که در ترکیب با ستون های وسط ، مجسمه ای مرموز را می نمایاند 
، بلیط می خرد یا سئوالی می کند ، گاهی هم دوربین و کیف خود را تحویل می دهد و پس از آن ، با عبور از مستطیل شفاف ، دوباره با تضاد دیگری روبرو می شود .  این بار او خود را درون مکعبی بسسار بزرگ می یابد با اشکالی مجسمه وار در میانه (ستون ها) و نور محوی که از بالا به درون می ریزد (تصویر 4) . 
فضا ، مثل مکعب دوم ، کاملا محصور و بسته است ، اما تغییر ناگهانی در ابعاد و اندازه ها ، به بیننده می فهماند که وارد فضای اصلی موزه شده است که از بیرون دیده نمی شد 
نمایاند موجب تغییر مسیر فرد و انصراف او از ادامه چرخش به دور ستون های مرکزی نمی شود . شاید این امر ، ناشی از ورود روزن دیگری در امتداد محور روبرو است ، که نور را از درون حیاط مرکزی – که هنوز برای مخاطب نا آشنا است – به درون هدایت می کند (تصویر6)
درگالری 1 ، مخاطب به دور مجسمه وسط مجموعه ، که از ترکیب ستون ها و سقف و نور معلق شکل گرفته ، می گردد و در هر لحظه پیش زمینه ها و پس زمینه هایی کاملا متفاوت را در برابر دیدگان خود تجربه می کند ، انگار که هزاران مجسمه و هزاران نما پیش رو دارد .
مخاطب می تواند در امتداد مسیری که  در گالری 1 طی می کند ، منظره ای از پارک لاله را در میان آثار گالری ببیند ، از مقابل ورودی رستوران ، که با دقت در آن محل قرار گرفته بگذرد ، و بار دیگر،  منظره ای هر چند مبهم از فضای باز مرکزی را پیش رو داشته باشد که با درختان و منظر سقف های بادگیر مانند ، به اندازه کافی تخیل برانگیز است . 
و....