بخشی از مطلب
یکی از تحولات مکان موزه ها، مراکز بازدید است که از آن به عنوان مهمترین وسیله برای تجربه کردن میراث فرهنگی یک ملت یاد می شود. این مرکز، انعکاس عصری است که از نظر فرهنگی نا امن به نظر می رسد. از این رو وجود و عرضه میراث فرهنگی در عصر حاضر بسیار حائز اهمیت است. اینگونه مراکز وظایف گوناگونی را جهت تامین معیارهای هزاره سوم از قبیل یادگیری، احیاء بقاء و نمایش اشیاء بر عهده دارند. نقش آنها به عنوان مفسر اشیاء خاص همانا بیان ارتباط اشیاء با مکان هایشان است. در طی قرن نوزدهم استونی یک “سن بیداری” را با گسترش آگاهی ملی و استقرار ادبیات زبان استونیایی، تئاتر و موسیقی حرفه ای، و همچنین تشکیل هویت ملی استونیایی تجربه کرد. استونی در ابتدا استقلال خود را از حکومت اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۲۰ به دست آورد، تنها مجلس بود که تا سال  ۱۹۳۸ که منحل شود استقلال نداشت.
در طول جنگ جهانی دوم، استونی اشغال شد و برای اولین بار توسط اتحاد جماهیر شوروی و پس از آن توسط رایش سوم. تلفات جنگ در استونی در حدود ۲۵ درصد از جمعیت و خسارات آن دراروپا  ازبالاترین ها بود در و حدود ۹۰،۰۰۰ استونی درگذشتند.

استونی استقلال خود را در ۲۰ اوت ۱۹۹۱ به دست آورد و اتحادیه اروپا در سال ۲۰۰۴٫ از آن زمان استونی  یک برنامه سریع اصلاحات اجتماعی و اقتصادی آغاز کرده است.

ایجاد موزه ملی استونیایی جدید، که در شهرستان تارتو واقع شده است، عهد به تلاش برای رستاخیر غرور و افتخار در هویت ملی و تاریخ فرهنگی منحصر به فرد است. رقابت های بین المللی برای طراحی و اجرای ۳۴۰۰۰ متر مربع  ساختمان در سال ۲۰۰۵ آغاز شد.

پیشنهاد DGT برای این موزه رقابت را به چالش کشید. به جای اسقرار ساختمان در سایت ارائه شده، DGT پایگاه شوروی سابق ارتش  نزدیک محل سایت  را برای دستیابی دوباره مفهوم عمیقی برای موزه – یک ویرانی که نشانه ای از حضور تاریخ دردناک است پیشنهاد داد.

آنها معتقد بودند که موزه جدید باید نقش اساسی در بازسازی منطقه بازی کند و انجام این کار با برخورد با این محل پر پتانسیل  و منحصر به فرد شروع می شود. بلند کردن سقف آن و گسترش به سمت فضای بی نهایت – – دعوت از بازدید کننده برای ورود به چشم انداز و به قلب این  موزه است و بدین ترتیب سایت موزه ملی ادامه فرودگاه می شود.

طراحی DGT ایجاد یک خانه باز برای فعالیت های عمومی – نمایشگاه، عملکرد، یادگیری – محل گردهمایی و تعامل است و نشان دادن این موضوع است که موزه جنگ اگر گاهی اوقات دردناک است، اما بخشی از تاریخ است.